RECENSIE 'REBEL MOON: THE SCARGIVER'

Het epos van regisseur Zack Snyder gaat verder. Waar zijn we gebleven na Rebel Moon: Part One - A Child of Fire (2023)? Kora (Sofia Boutella) en haar leger denken de wrede Atticus Noble (Ed Skrein) verslagen te hebben en gaan terug naar Veldt, de rustige kolonie van boeren aan de rand van de Melkweg. Niets is minder waar, Noble blijkt niet dood en wordt snel opgelapt en pakt binnen de kortste keren weer de macht en vertrekt met een nieuw leger richting de kolonie, voor het graan wat ze hebben opgeëist en om voor eens en altijd met Kora af te rekenen.

Weinig veranderingen, zelfde stijl

De inmiddels zo kenmerkende stijl van Snyder zet hij voort in Rebel Moon: The Scargiver (2024). Grauwe kleuren, een overdaad aan slow-motion beelden, weinig relativering en humor. Bij Snyder is het allemaal bloedserieus en dat zullen we weten ook. Dan moet het zeker wel een hoogdravend verhaal zijn of er moet dan ook echt wel iets op het spel staan. Maar flauw gezegd, gaat het om niets meer en minder dan wat graanvoorraden die de vijand wil hebben. Of het moet Kora zijn die wel een verleden heeft met Balisarius, de kwade genius. Een dolgedraaide en sadistische admiraal doet de rest.

In het eerste deel ging alles te makkelijk en te snel en in dit deel neemt hij zowaar wat gas terug om wat meer duiding te geven en dat resulteert in de voorbereiding om de nieuwe aanval te verslaan. Omdat karakterontwikkeling van zijn personages niet zijn sterkste kant is, kiest hij er steeds voor om zijn personages en hun drijfveren te duiden met flashbacks. Dat gaat alleen zo geforceerd dat Titus (Djimon Hounsou) in de film letterlijk aan de strijders vraagt om iets op te biechten. Hoewel de flashbacks wel interessant zijn, maakt het de personages niet beter en het zorgt er nog steeds niet voor dat je met ze mee gaat leven.

Opmerkelijke handelingen

Ook de titel van het tweede deel wordt verklaard. Noble is zo trots op zijn litteken dat hij van Kora kreeg vlak voordat hij te pletter viel, dat hij haar de 'scargiver' oftewel littekengever noemt. Als hij straks boven haar staat om met haar af te rekenen, zal hij trots zijn litteken laten zien. Zo zit deze film vol met opmerkelijke gebeurtenissen, handelingen en plotgaten. Sommige zijn bijna lachwekkend en andere doen de wenkbrauwen fronsen. Daar staat dan wel tegenover dat na het eerste uur alle registers open gaan. De strijd begint en ook daar wordt een uur voor uitgetrokken. Snyder weet wel hoe je dat visueel en met flair in beeld moet brengen en het voelt ook als de climax waar je al die tijd op hebt zitten wachten.

Redt Snyder met dit tweede deel de hele film? Nee, dat niet. Ondanks dat hij iets meer rust neemt en ons trakteert op een spetterend laatste uur, is de film toch grotendeels een herhaling van zetten uit het eerste deel en daarmee is ook de gehele speelduur veel te lang. Voor het hele verhaal wordt vier uur uitgetrokken en dan moet je toch concluderen dat het niet goed genoeg is: het mag er dan misschien op zijn tijd goed uitzien - dat mag ook wel met zo'n budget - maar het verhaal en de personages zijn gewoon te dun en niet interessant genoeg om een film van vier uur mee te vullen. Als film op zich, scoort hij net iets beter dan de eerste.

Beoordeling: 3* / 5

2024-04-23T12:05:14Z dg43tfdfdgfd